Japan in Leiden

Yesterday we went back to Leiden, to visit again the Lakenhal for the botanical watercolour paintings of Janneke Brinkman, and to visit the Siebold House, the former home of a physician who lived in Japan and collected all sorts of things. It is a wonderful house, full of exotic objects, maps, paintings and much more. On the top floor was an exhibition about Dejima and the court journey, with poems (Willem van Toorn) and haiku like texts (David Mitchell) and etchings by Willem Snitker. All were wonderful, but especially this phrase by Mitchell: The pale day closes with its red eyes. What a way to describe the sunset.

Gisteren teruggegaan naar Leiden, om weer de Lakenhal te bezoeken, dit keer voor de tentoonstelling van botanische aquarellen van Janneke Brinkman, en voor een bezoek aan het Siebold Huis, de voormalige woning van een arts die in Japan heeft gewoond en een mooie verzameling heeft aangelegd. Het huis staat vol met exotische voorwerpen, kaarten en schilderijen. Op de bovenste verdieping was een tentoonstelling Dejima en de hofreis met gedichten (Willem van Toorn), haikuachtige teksten (David Mitchell) en prenten (Willem Snitker). Allemaal wonderschoon, maar vooral de frase van Mitchell: The pale day closes with its red eyes. Kun je een zonsondergang mooier beschrijven?

We also visit the Saturday market where M. bought fresh raspberries. The weather was great, strong winds but a lot of sun, so we were glad we took our bikes with us in the train. Leiden is a nice city to bike through.

We hebben ook nog de zaterdagmarkt bezocht, waar M. verse frambozen heeft gekocht (rauw gegeten!). Het weer was heerlijk, veel wind maar volop zon, dus waren we blij dat we onze fietsen in de trein hadden meegenomen. Leiden is een leuke stad om doorheen te fietsen.

Rauw (only Dutch)

Dinsdagavond leverde columnist Hugo Borst in De Wereld Draait Door kritiek op een mevrouw die haar elfjarige zoon alleen rauw voedsel te eten gaf, het onderwerp van een documentaire die de volgende dag op Nederland 3 zou worden uitgezonden. Hugo had de documentaire "RAUW" al bekeken en ik voelde zijn machteloze woede die dit portret blijkbaar bij hem had opgeroepen, nog voordat ik de documentaire had gezien.

Nadat ik deze documentaire woensdag had bekeken, heb ik donderdag gereageerd op een blog op de website van de NRC. Daarop reageerde weer ene Annet van Dorsser; haar blog over rauwe voeding heb ik de laatste dagen met interesse, maar ook met de nodige irritatie, gevolgd. Misschien beantwoordt het plaatsen van een link naar deze blog aan haar doel rauwe voeding meer onder de aandacht te brengen, maar ik hoop maar dat de meeste mensen juist hier aan kunnen zien hoe rechtlijnig deze mevrouw, en met haar andere volgers van het "raw food" dieet (kunnen) zijn. Vooral het "interview" met Tom na een bijeenkomst met twee raw food goeroes uit Amerika, waarin het kind "our Dutch hero" wordt genoemd, is zeer tendentieus en verwerpelijk.

Deze vegetarier is niet zozeer geraakt door het feit dat Tom mogelijk allerlei essentiele voedingsstoffen te kort komt, hoewel ik dat wel denk, maar meer door het feit dat het kind door de rigide opvattingen over voedsel van zijn moeder buiten de maatschappij waarin hij leeft, wordt geplaatst. Hugo Borst schreef woensdag in zijn column in het Algemeen Dagblad "stel je een kinderleven voor zonder pannenkoeken". Daarop kan ik aanvullen: een jeugd zonder speculaas tijdens Sinterklaas, een paaseitje tijdens Pasen. Ok, wellicht geen voeding die strikt noodzakelijk is, maar lekkerrrr.

Wie de documentaire nog (een keer) wil zien, klik hier of hier.

Gisteren Leiden/Yesterday Leiden

Was Leiden (gisteren) in last? Nee, in tegendeel. Onderweg zagen we dat Delft werd geteisterd door een sneeuwstorm en in Den Haag had het flink geregend. De lucht boven Leiden brak open; de blauwe stukken werden steeds groter. Vanaf het moment dat we aankwamen was het er droog en scheen zelfs de zon volop. Op de terugweg werd het boven Den Haag weer grijs en in Rotterdam sneeuwde het. Tussen haakjes: het was paasmaandag en de lente is al 4 dagen oud.

Was Leiden in last (proverb meaning: was there trouble? in Leiden? or did Leiden have troubles?)) yesterday. No, au contraire. On our way to this city we saw a blizzard in Delft and heavy rain in the Hague. Above Leiden the sky broke, the blue patches grew bigger and bigger. From the moment we arrived it was dry and sunny. On the way back in the Hague the sky became grey again and in Rotterdam it was snowing. Btw: it was Easter Monday and spring is 4 days old.

De redenen om naar Leiden te gaan waren twee tentoonstellingen: Als het ijs smelt in het Museum Volkenkunde en Stad van boeken, zeven eeuwen lezen in Leiden in de Lakenhal. Beide indrukwekkend. Dubbele gevoelens over de eerste tentoonstelling, want als vegetarier kun je je niet voorstellen dat er mensen zijn die vooral vis en vlees eten, zoals in de gebieden van de Noordpool, maar krijg je wel begrip voor het feit dat de klimaatsverandering voor deze mensen bedreigend is voor hun (manier) van leven. Hetzelfde geldt voor de jacht op zeehonden en andere dieren. De Yu'pik jagers (Eskimo's in Alaska) hebben in hun taal 99 verschillende woorden voor "ijs" en bij het bekijken van de vele mooie filmbeelden begrijp je wel waarom.

Stad van boeken, zeven eeuwen lezen in Leiden gaf een overzicht van schrijvers, drukkers, uitgevers en lezers vanaf de middeleeeuwen tot deze tijd. Een grote pers en letterbakken, even terug op de zetterij van de NRC ruim 40 jaar geleden. Foutje ontdekt in de beschrijving van "De Stijl". Nooit geweten dat dit een maanblad! was. Opvallend dat er eigenlijk niet veel nieuws onder de zon is. Zo was er ook in de 18e eeuw al een dominee die in een geschrift protesteerde tegen lang haar voor mannen. Voor een volgend bezoek alvast een boekje gekocht met een literaire wandeling met Piet Paaltjens door Leiden.

The reasons to visit Leiden were two exhibitions: The big thaw in het Museum Volkenkunde and City of Books., seven centuries of reading in Leiden in the Lakenhal. Both equally impressive. Double feelings about the first exhibition, because being a vegetarian it is hard to imagine the staple diet of many people, especially in the areas of the North Pole, consisting of fish and meat, but at the same time gaining an understanding for the threat to their (way of) life due to the climate change. The same goes for the hunt for seals and other animals. The Yu'pik hunters (Eskimo's in Alaska) have in their language 99 words for "ice", and watching the many beautiful movies it was not hard to understand why.

City of Books, seven centuries of reading in Leiden presented an overview of writers, printers, publishers and readers from the Middle Ages to present times. A big printing press and typecases reminded me of the composing room at the NRC, more then 40 years ago. I noticed a huge typing error in one of the descriptions. Also notheworthy was that nothing ever changes that much, because already in the 18th century there was a minister who wrote a protest against long hair for men. I bought a book describing a literary walk through Leiden for a next visit.

Enkele foto's/Some pictures:
Van boven naar beneden/from top to bottom:
Als het ijs smelt... (poster en werkelijkheid)
The big thaw (poster and reality)
Boompjes in lentetooi; sneeuw op de grond
Young trees with spring blossom, but still snow on the ground
De zonnige Oude Singel
Sunny Oude Singel
Lakenhal voorzijde
Lakenhal front
Zie je de blauwe lucht?
Notice the blue skies?
Molen De Valk (voor een volgend bezoek)
Mill De Valk (for a next visit)

NO Jazzfest 2008

Just received the line up of this year.

Heb net het programma ontvangen.



Of course Sonny (Landreth) will again play there (May 4th).

Natuurlijk zal ook dit jaar Sonny (Landreth) er spelen (4 mei).


Where did I put that beautiful T-shirt (with the peacock-guitar design by Megan Barra)? As if I did not know...

< Waar heb ik ook alweer dat mooie T-shirt (met het pauw/gitaarontwerp van Megan Barra) gelaten? Alsof ik dat niet weet...

Raadselachtig? Mysterious?

Soms wordt er op dit digitale dagboek (nou ja, dagboek...) gereageerd door anonieme mensen die hun bericht niet ondertekenen. Vandaag zat er ook weer zo'n bericht, en nogal raadselachtig ook, in mijn mailbox. Wat surfen er toch bizarre figuren rond in de digitale wereld. Gelukkig kan ik de reacties eerst controleren voordat ze geplaatst worden en sturen de meesten van de mij bekende lezers van deze blog gewoon rechtstreeks een mail.

Voor hen: hét boek wordt binnen een jaar gerealiseerd

Sometimes anonymous persons who do not sign their message, react to this digital diary (well, not really a diary...). Today another one of these messages, and rather mysterious, was in my mailbox. There are some bizarre weirdoes surfing the digital world. Fortunately I can check (and reject) the reactions before they are published and most of the readers of this blog who are known to me send me e-mails directly.

For them: thé book will be realised within a year...

Only for Dutch readers:

Vandaag trouwens de biografie over Joop den Uyl gekocht, dus kan ik straks beginnen aan het boekenweekgeschenk (De Pianoman door Bernlef).

O&O

My co-fans from zombie_heaven had a great time last Friday, Saturday and Sunday at the concerts given by The Zombies in Shepherd's Bush Empire. I'm sorry I could not be there, but life you know...

Here's a review from The Guardian.

The Zombies
Shepherd's Bush Empire, London
Alexis Petridis Monday March 10, 2008The Guardian
The Zombies' 1968 album Odessey and Oracle is one of rock history's great what-ifs. It was an achievement to rival anything the summer of love produced, but recorded by a band whose moment had passed, and whose singer celebrated its release by becoming an insurance clerk. It never stood a chance. You could describe it as the Pet Sounds the Beach Boys might have made had Brian Wilson hailed from Hertfordshire rather than Hawthorne, California. This impression was reinforced by the presence on stage tonight of Wilson's "musical secretary" Darian Sahanaja, who seems to have played a similar role in bringing about a live performance of Odessey and Oracle as he did for Wilson's masterpiece. It certainly shares both Pet Sounds' ornate harmonies and sense of ingenuousness; as free love was blossoming, here were the Zombies singing the unrepentantly suburban Friends of Mine, cheerily listing the happy marriages of their various pals.
But as tonight's first-half demonstrates, the Zombies are still an acutely peculiar band. The current touring lineup performs a set that is diverse to the point of lunacy: gorgeous rococo singer-songwriter material from vocalist Colin Blunstone's solo album, One Year, AOR Motown covers and something absolutely unspeakable called Keep On Rolling. The dogged middle-aged fans take it in their stride, but among those who have turned up to hear a psychedelic opus, there is a distinct sense of consternation.It is quelled when the four surviving original Zombies take the stage. The first half has shown that Blunstone's inimitable voice is intact - and Odessey and Oracle sounds fantastic. Some of it even gains in translation. Live, the surging harmonies of Care of Cell 44 knock you sideways. Friends of Mine takes on a touching melancholy, prefaced by the announcement that most of the married couples it lists are divorced or dead. On record, Butcher's Tale (Western Front 1914) is rather a ripe cheese, but tonight it seems to hit home. As the album's solitary hit, Time of the Season, draws to a close, they get a standing ovation. It is the triumphant reception Odessey and Oracle always deserved, 40 years after the event.

The kite runner/De vliegeraar

Ahmad Khan Mahmidzada and Zekeria Ebrahimi ("The Sultans of Kabul": Hassan & Amir)

Last Saturday I finally found the time to go to the cinema to watch The Kite Runner. I was not disappointed; for the larger part the movie followed the book. It was also great that the original languages were spoken, not only English. And the cast was wonderful, especially the actors who played the father (Baba) and the two small boys (Amir & Hassan) and of course Khalid Abdalla, who played Amir. The audience was very quiet and clearly impressed. This is one movie I would like to see again.

Afgelopen zaterdag heb ik eindelijk de tijd gevonden om naar de bioscoop te gaan om naar De Vliegeraar te kijken. Ik werd niet teleurgesteld; voor het grootste deel volgde de film het boek. Het was ook geweldig dat de oorspronkelijke talen werden gesproken, niet alleen Engels. De rolbezetting was prachtig, vooral de acteurs die de de vader (Baba) en de twee kleine jongens (Amir & Hassan) speelden, en natuurlijk Khalid Abdalla in de rol van Amir. Het publiek was erg rustig en duidelijk onder de indruk. Dit is een film die ik nog wel een keer wil zien.

Khalid Abdalla & Homayoun Ershadi: Amir & Baba

Taal(wetenswaardigheidje)

Jeff Healey 1966-2008: Buddy has a new pal... (Bill King)

Jeff singing John Hiatt's Angel Eyes...

From ejazz.com
Some people are fortunate to recognize the passion of their lives and live every moment in pursuit. Jeff knew exactly why he was here and stayed true to the chase right to the end. I remember reading about the late night calls of Glenn Gould to friends and associates and how crafted and pointed the exchanges were. I had a brief period of dialogue with Jeff about music and the business after interviewing for the cover of the Jazz Report. For days Jeff would call with additional observations. He was an Indie artist through and through!

I tried arguing him back to the guitar and he replied that that chapter of his life was behind. I tried every angle to find a clue to the mystery. Jeff heard something in his head that excluded the blues based romps. It was music stripped of conceit and false intentions. It was the rustic morning that gave birth to jazz that seduced. It was the turn of the century when Buddy Bolden was stinging the ears of parishioners without amplification or false pretenses.It was music from the soul, the soil, the heart, the air all coming to a new day. I'm sure Jeff wanted to be there to breathe this music with all those who had shared the notes - all arranged in new positions all telling a different story. It was the story of jazz - the marriage of blues, rhythm, folk, conversation, memories, slavery, suffering, good times, starvation, drought, brothels, long-legged women, dapper men, and the long grinding road. Jeff could be there every moment he raised the trumpet to his lips. For the next three and a half minutes he could be in Davenport, Iowa, then count the band in at a brisk tempo and be on a riverboat cruising the Mississippi. The music he played had destinations each one with a travel order - a train schedule and departing time. Jeff caught the last train and we know where it's going. The band has a seat all ready and Buddy has a new pal.

Bill King