As promised: 1990s

Jan Vollaard of the NRC agreed... (not al reviews were favourable): one of the best acts at Metropolis was 1990s (no the and no apostrophe). From his review:

Strong songs wrapped in soaring guitar sounds lifted the Scottish 1990s above the rest, while the smile on the lips of the trio speaks volumes about the fun shared with the public.



As promised (yes, last week, but hey, sometimes life interferes) a few pictures:

Jan Vollaard van de NRC was het met me eens (niet alle recencies waren lovend): een van de beste acts van Metropolis was 1990s (zonder the en zonder apostrof). Zie zijn verslag onderaan.

Zoals beloofd (ja hoor, vorige week, maar hé, soms gaat het niet zo als je wilt) enkele foto's:



















Jan Vollaard
Metropolis is sinds jaar en dag het festival van de interessante nieuwe namen in de popmuziek. The best youve never heard of luidt de wervende kreet voor het gratis toegankelijke muziekfeest. Je kunt je afvragen wat dat waard is als de enige band die nog een beetje op een publiekstrekker lijkt, het Schotse trio 1990s, er net een flinke Nederlandse tournee op heeft zitten. Metropolis trok gisteren 35.000 fijnproevers en nieuwsgierigen, met een mooie mix van onbekend en onbemind, maar ook al wat gevierdere podiumattracties.
Hiphoppers Duvel Duvel en rockband Moke bijvoorbeeld, allebei goed voor vuurwerk binnen het eigen genre. Duvel Duvel bracht nieuw werk van de cd Puur Cultuur en slaagde dapper in de opgave suiker op je wafel te laten rijmen op broek met rafels. Bij Moke waren de broeken en overhemden juist netjes gestreken, terwijl hun magistrale gitaarrock breed over het festivalterrein werd uitgestrooid.
Mooi weer maakte er een fijn dagje sjokken langs de vijf podia van, liefst op kaplaarzen om de modder en plassen na een nachtelijke stortbui te trotseren. De nieuwe podiumopstelling van Metropolis, zonder oververhitte tenten en met alleen openluchtpodia, droeg bij aan het ware festivalgevoel. Intimiteit was er bij de kleine Popunie- en Oogst-podia met nieuw Nederlands talent. Opvallend waren sixties-adepten The Madds en de langharige stonerrockers Bloody Honkies, allebei behoorlijk ruig in hun gitaar- en stembehandeling maar weinig origineel in de lijnen die ze tussen de stipjes van hun genre trokken. Hoopgevender waren The Kevin Costners en The Rumble Strips op het grotere podium, respectievelijk gestroomlijnde radiopop en charmant chaotische Dexys Midnight Runners-soul met het begin van een eigen identiteit.
Er klonk ook ska, reggae en soms een verdwaalde housebeat tussen de bomen, liefst in mengvormen als van het Noorse Datarock, dat in vuurrode trainingspakken een vonk tussen dance en rock probeerde over te doen slaan. Noisettes bracht schreeuwpunk met jazzinvloeden en het orkest van Señor Coconut zorgde dat zelfs het wulpse latingevoel onder de Rotterdamse zon werd opgeroepen. Voor wie dat allemaal te netjes was, klonk er de superruige garagesound van Jay Retard, in twintig minuten geheel leeggespeeld, en de doordenderende rammelrock van Archie Bronson Outfit. Sterke liedjes in scheurende gitaarverpakking tilden de Schotse 1990s uit boven de rest, terwijl de glimlach rond de lippen van het drietal boekdelen sprak over het plezier dat over en weer werd uitgewisseld. Dat je bij onbekende muziek wel degelijk lol kunt hebben, was de opsteker van een veelzijdig Metropolis.